Trúleysi

Ég man greinilega eftir því þegar ég fór að efast um trú mína á guð og jesú. Ég var sex ára, og hafði nýuppgötvað að jólasveinninn var ekki til. Í skólanum daginn eftir sagði ég bekkjarsystur minni þennan kalda sannleika, en hún var ekki alveg á því að trúa mér. Hún krafðist þess að jólasveinarnir væru allir til og upphófust miklar samræður á milli okkar um þetta mál. Við komumst að þeirri niðurstöðu að líklega væru til jólasveinar, en þeir væru hins vegar ekkert sérstaklega gjafmildir eða þeim eiginleikum gæddir að geta farið um allt land með gjafir í skóinn. Þeir væru bara gamlir kallar sem byggju uppi í fjalli með mömmu og pabba, en gerðu ekkert spes..sátu bara og átu velling.

Það sem fór næst í gegnum barnshugann minn skefldi mig svo að ég þorði ekki að segja það upphátt, en mér fannst eins og hugmyndin um jólasveinana gæti líka átt við Jesú...það er að segja, hann gæti kannski alveg hafa verið til, en var hins vegar bara venjulegur maður, ekki með neina tengingu við guðlegan mátt. Hann væri bara...einstaklega góð manneskja sem var uppi fyrir mörgum árum. Eftir þetta minnistæða atvik fór trú minni ört hrakandi, og þó svo að ég fengi alltaf hátt í kristinfræði, mætti stundvíslega í sunnudagaskóla og bæði bænir á hverju kvöldi, þá var alltaf nagandi efi sitjandi í mér. Það sem ég man úr sunnudagaskólanum er HiC djús og brauð handa öndunum, og bænirnar voru oft mjög veraldlegar, mig langaði alltaf svo mikið í eitthvað dót.

Loksins í fermingarfræðslunni í fyrsta bekk í Hagaskóla, fann ég endanlega fyrir því að ég væri algjörlega trúlaus. Þessi staðfesting kom að miklu leyti frá prestunum sem kenndu okkur, því þeir forðuðust allar spurningar mínar eins og heitan eldinn. Ef ég spurði eitthvað út úr kortinu, sem þeir áttu erfitt með að svara, oft svona: ef að guð þetta, þá af hverju hitt spurningar, þá bara lokuðu þeir á mig og beindu athyglinni annað. Þess vegna, eftir nokkura ára togstreitu, "frelsaðist" ég loksins frá trúnni, og hef lifað sem svona militant atheist síðan. Ég er góð við börn, dýr og gamlingja, virði foreldra mína og yfirmenn, stel hvorki né myrði og held að svona almennt sé ég mjög góð manneskja. Ég þoli þess vegna ekki þegar trúfólk heldur því fram að trúleysingjar séu siðlausir, það er svo rangt! Hvernig heldur það að mannfólkið hafi komist af í öll þessi árþúsund áður en kristni komst á kreik? Þetta hefur örugglega verið ein af þeim spurningum sem prestarnir hunsuðu .

Is you is or is you aint my baby....

Í mörg ár hef ég verið ástfangin af hundategundinni Doberman. Þetta eru að mínu mati, fallegustu hundar sem til eru. Það er alveg ótrúlegt hversu fallegir þeir eru. Lengi hefur mig dreymt um að eiga eitt stykki, og eftir allan þennan langa tíma, virðist bráðum vera að rætast úr þessu. Í vor/sumar, þegar ég get loksins druslað mér til Texas, þá ætlum við hjúin að fjárfesta í einum Dobie. Þar sem ég hef aldrei átt hunda áður og aldrei komið nálægt uppeldi á þeim veit ég að ég verð að vera mjööööög vel undirbúin. Þess vegna hafa síðustu dagar hjá mér snúist um að lesa greinar á síðunni Leerburg.com, en það er síða manns sem er búin að vera að stússa með hunda í yfir 40ár. Hann hefur ræktað, haldið og þjálfað hunda meðal annars fyrir lögreglustörf. Þessi maður er endalaus viskubrunnur, og hefur ráð við öllum vandamálum. Hann útskýrir til dæmis hvernig á að nota ýmsar "refsiólar" á hunda án þess að meiða þá, enda eru ólarnar ekki hannaðar til að vera pyntingartæki. Og að sjálfsögðu virkar ekkert annað en strangur agi á erfiða hunda

Þessi hundakall, Ed Frawley, verður sem sagt mín stoð og stytta í gegnum uppeldi hundsins míns. Markmið mitt sem hundaeiganda er að hundurinn, Skaði eins og hún mun heita, virði mig 100%. Eins og stendur á síðunni, hundurinn getur elskað eigandann sinn, en haft enga virðingu fyrir honum. Ef hundurinn lítur á mig sem Pack Leader, (argg, hvað er gott orð fyrir þetta), en ekki bara sem kærleiksríkan leikfélaga, þá verðum við bæði öruggari í kringum hvort annað. Á síðunni er líst hvernig á að fara að til að verða pack leader, og þó að mér fannst það svoldið kaldranalegt til að byrja með, kom í ljós að þetta er eini kosturinn sem ég hef. Ástæðan fyrir að ég verð að vera pack leader hundsins míns, er að ég verð að geta verið viss um að það sem ég segji henni að gera, það gerir hún. Án hiks. Að hún þekki röddina mína yfir aðrar raddir og að hún vilji þóknast mér. Ein helsta ástæðan sem ég ætla að fara svona að uppeldi hundsins er að hann elst upp í Texas. Þegar ég var þarna fórum við stundum og heimsóttum fjölskyldumeðlimi Mr. Big...það er að segja föðurbróður hans, ömmuna og frændur/frænkur. Þau áttu heima í svona húsaröð, tvö hús hlið við hlið og eitt á bakvið...og úti um allt voru hundar að ráfa.  Indælustu hundar, en þeir réðu sér líka sjálfir. Þeir hlustuðu ekki á nokkurn mann, enda bara um úlfahóp að ræða í rauninni. Þeir voru með leiðtoga og undu sér sáttir þarna úti. En ef þeir hefðu ákveðið að ráðast á manneskju, aðra hunda eða barn, þá hefði ekkert verið hægt að gera. Þetta voru svona tólf hundar.

Ég get ekki hugsað mér að hafa hund sem ég get ekki stólað á og ráðið við. Ég verð að láta hann skilja að það sem ég segi eru lög, í einu og öllu.